Gebroken Ketens

(Noot: deze brief is geschreven naar aanleiding van de uitspraak aan het eind in het item over seksueel misbruik binnen de Jehova’s Getuigen in het acht uur journaal van 16 augustus 2018.) Beste Michel van Hilten, Bij deze een brief van mij. Een open brief die ik online zal posten, dat wel. De reden daarvoor is dat ons contact tot dusver nogal eenzijdig is. Je schijnt het antwoorden op mails van mij uit de weg te gaan. Jammer, want toen ik je de eerste keer zag, dacht ik dat je best een aardige man zou kunnen zijn. Ik ga graag uit van het goede in mensen. Was jij die woordvoerder van Jehova’s Getuigen die een mail naar de NOS had gestuurd met de mededeling dat een onderzoek niet nodig is omdat het probleem te klein zou zijn? Ik denk het wel, ook al werd er geen naam genoemd. Het lijkt me erg moeilijk om zo je gevoel uit te schakelen en een dergelijke kwetsende gevoelloze boodschap door te geven! Ergens moet je toch gedacht hebben aan hoe dit bericht overkomt bij mensen d

Seksueel misbruik bij Jehovah’s Getuigen doen ze af als ‘incidenteel’. Ze zeggen zich niet te herkennen in het aantal meldingen dat bij Reclaimed Voices bekend is. Het ‘relatief geringe aantal’ meldingen dat bij de organisatie van Jehovah’s Getuigen zelf is binnengekomen zou mede te danken zijn aan de vele artikelen die ze gepubliceerd hebben over het onderwerp, aldus een woordvoerder van het kerkgenootschap   aan de Volkskrant afgelopen woensdag. Slachtoffers reageren verontwaardigd. Ze hebben het gevoel dat ze worden weggezet als leugenaars. Naar hen wordt niet geluisterd. Berichten in de media over de problematiek worden afgedaan als afkomstig van gefrustreerde ex-leden die de geloofsgemeenschap aan de kaak willen stellen. Die media-aandacht wordt langzamerhand een wereldwijd probleem. In het artikel ‘Ken je de feiten?’ in de wachttoren van augustus 2018 (studie-uitgave) lijken de eigen leden gewaarschuwd te worden geen geloof te hechten aan berichten over seksueel

Ter bescherming van kinderen bij Jehovah’s Getuigen is er sinds kort in Nederland een nieuw beleidsdocument, genaamd:   Het Bijbelse standpunt van Jehovah’s Getuigen over de bescherming van kinderen . Geheel nieuw is het niet. Zowel voor Australië en voor het Verenigd Koninkrijk en Ierland was er al een dergelijk document. Het Nederlandse document lijkt in grote lijnen een vertaling van de Australische versie, zij het in een andere volgorde en met kleine aanpassingen. In elk van deze landen is het betreffende document opgesteld nadat daar aanleiding voor was. In Australië werd het opgesteld naar aanleiding van het onderzoek door de Royal Commission into Institutional Responses to Child Sexual Abuse , in het Verenigd Koninkrijk (en voor Ierland) reeds een eerste versie in 2011 naar aanleiding van onderzoeken door de Charity Commission. In Nederland lijkt het verschijnen van het document samen te hangen met gesprekken die medewerkers van het ministerie van Justitie en Veiligheid he

Groot respect voel ik voor slachtoffers van seksueel misbruik bij Jehovah’s Getuigen die met hun verhaal naar buiten komen. Helemaal voor hen die hun verhaal zelfs openlijk met Trouw, op televisie of via een youtube-filmpje hebben gedeeld. Maar ook het delen van je verhaal met stichting Reclaimed Voices is moedig. Er over (durven) praten met anderen is moedig. Terwijl ik vanuit mijn betrokkenheid bij Reclaimed Voices in aanraking kom met de verhalen van slachtoffers van seksueel misbruik, de moed en de kracht die nodig is om over een drempel te gaan en over je ervaring te vertellen, vraag ik me af: hoe zit dat met mij? Ik zal eerlijk zijn: toen de hele #MeToo discussie losbarstte, durfde ik nog niet eens de hashtag op mijn facebookpagina te delen, omdat ik bang was er vragen over te krijgen van familie. Ook nu, terwijl ik dit schrijf en van plan ben dit op mijn blog te plaatsen, aarzel ik en voel de angst voor de reacties die kunnen komen. Ik heb geen zin in vrage