Gebroken Ketens

Het is inmiddels 10 jaar geleden dat ik min of meer de organisatie van Jehovah’s Getuigen verliet. Als ik toen vrijuit had gesproken, had gezegd wat ik dacht en waarom ik bepaalde dingen niet meer kon geloven, hadden ze me uit kunnen sluiten wegens afvalligheid. Ik besloot me echter stil te houden. Ook schreef ik me niet uit bij de organisatie. De reden hiervoor was dat iemand die zich ‘terugtrekt’ op precies dezelfde manier wordt behandeld als iemand die is uitgesloten: hij of zij wordt genegeerd, Jehovah’s Getuigen mogen niet meer met zo iemand praten, hem of haar zelfs niet groeten. De gemeenteleden zouden ook niet hebben geweten dat ik me zelf had teruggetrokken, omdat de mededeling die gedaan wordt precies dezelfde is als bij uitsluiting. En daarna mogen ze er niet naar vragen. Door mij niet terug te trekken – en ook niet uitgesloten te worden – werd ik hooguit beschouwd als iemand die ‘inactief’ is, maar nog wel verbonden met de organisatie. Zienswijze inactief versus terugt

In Nederland kwamen er de laatste jaren niet heel veel nieuwe Getuigen van Jehovah bij door prediking en Bijbelstudie. De meeste dopelingen waren tot dusver personen die zijn opgegroeid binnen de organisatie. Ik heb me dan ook afgevraagd of het zin heeft een blog te schrijven over indoctrinatie door Bijbelstudie en de invloed van het bijwonen van bijeenkomsten. Vorige week hoorde ik echter dat er momenteel in mijn voormalige gemeente maar liefst 24 Bijbelstudies worden gehouden! En dat in een relatief kleine gemeente. Zijn JG ineens weer succesvol langs de deuren? Heeft het misschien te maken met de nieuwe technieken die ze gebruiken? Ik hoorde dat ze nu ook aan de deur gebruik maken van hun smartphone of tablet en mensen op die manier filmpjes of informatie laten zien. Dit is een verandering van imago: de voorheen wat oubollige getuigen met Bijbel of wachttoren in de hand staan nu ineens met moderne techniek op de stoep. En zo weten ze kennelijk toch weer interesse te wekken bij me

In het voorjaar van 2010 kwamen drie 4 e -jaars theologiestudenten, waaronder ikzelf, in contact met dr. J. Drost, lector aan de NHL en verbonden aan het lectoraat voor maatschappelijke participatie door (jonge) mensen met een licht verstandelijke beperking. Tijdens een oriënterend gesprek vertelde dhr. Drost ons over (jonge) mensen die in zogeheten multiproblemgezinnen opgroeien. Voor hulpverleningsinstanties die zich met deze gezinnen bezig houden, is het vaak onduidelijk wat er al door anderen – zoals kerkelijke groeperingen – wordt gedaan. Aan ons de vraag of wij hier onderzoek naar konden doen. Er werd ons ook verteld dat mensen met een licht verstandelijke beperking – die hierdoor vaak te maken hebben met langdurig problematische gezinssituaties – vaak kerken in groeperingen met een duidelijke leer, zoals Pinkstergemeenten, Baptisten en Jehovah’s Getuigen. Ik bood vervolgens aan om onderzoek te doen naar welke hulp er binnen gemeenten van Jehovah’s Getuigen wordt geboden aan l

Eigenlijk door toeval keek ik online even in de wachttoren van 15 januari 2015. Er staat een artikel in genaamd ‘Bouw aan een sterk en gelukkig huwelijk’. Mooie gelegenheid om even iets dieper in te gaan op de positie van de vrouw in een JG-gezin. Ik wil laten zien hoe JG-vrouwen er toe gebracht worden om te geloven dat zij daadwerkelijk onderworpen moeten zijn aan hun man, of anders het gevoel krijgen te kort te schieten. Maar ook waar die ongelijke gezagsverhouding binnen een huwelijk toe kan leiden. In het betreffende artikel wordt aan mannen het advies gegeven om ‘liefdevol de leiding’ te nemen. Door de manier waarop de man de leiding neemt, zou dan voor een groot deel het geluk in het gezin worden bepaald. Tja, niet iedere man is van nature een leider, maar of hij het nu wil of niet, híj moet volgens de wachttorenleer de leiding nemen in het gezin. Uiteraard wordt hem verteld dat hij dat met liefde, zorgzaam, vriendelijk, zachtaardig moet doen, en door rekening te houden met